Dag 46: De dag van de terugreis naar Nederland.

Terugreis naar Nederland.

Van Compostela via London Stansted naar Eindhoven.

We vliegen vandaag op 11 september 2007 van Santiago de Compostela via London Stansted naar Eindhoven. We vertrekken om 11.35 uur met vlucht 8379 van RyanAir vanuit Santiago de Compostela naar London Stansted. Aankomst daar is gepland om 12.40 uur. Vervolgens vertrekken in de middag om 17.05 met vlucht 9273 van RyanAir vanuit London Stansted naar Eindhoven. Aankomst is gepland om 19.10 uur. Temperatuur in Santiago de Compostela 15 tot 28 graden Celsius.Temperatuur in London tussen de 20 en 25 graden Celsius.Verwachte temperatuur in Eindhoven 19 graden Celsius. Om 05.00 uur ben ik dus wakker. Eerder ook al diverse malen wakker geweest van het onrustige slapen van Nic, maar ook van een flink snurkende persoon elders in het pension.Om 06.50 uur sta ik op. Alles verloopt snel. Voor we de bus nemen, lopen we naar de bakker, die dus gesloten is. Op weg naar de bushalte loop ik toch nog even naar de 24-uurswinkel om 2 flessen San Miguel te kopen. Ik ga het toch proberen ze mee te nemen naar Nederland.

Op het station nemen we een ontbijt. De bus naar het vliegveld vertrekt om 09.10 uur, dus we moeten nog even een klein half uurtje wachten. De drukte neemt toe naarmate het later wordt. Een doorsnee van mensen van de hele maatschappij trekt aan je voorbij, zwervers, junks, mensen rechtstreeks uit de kroeg. In de stationshal klinkt uit de luidsprekers zachtjes maar zeer toepasselijk, voor mij althans, de muziek van John Denver met de titel

Country Road Take me Home.

Toevallig en bijzonder. De bus naar het vliegveld vertrekt stipt op tijd. Aangekomen op de luchthaven gaan we direct naar de incheckbalie, waar we onze instapkaart (priority-boarding) krijgen. Alvorens we door de security en de paspoortcontrole gaan, nemen we nog een kop Café Américain. Door een beveiligingsfunktionaris word ik gewezen op het feit, dat er 2 flessen in mijn handbagage zitten, die ik moet achterlaten. Ik knik met mijn hoofd, dat ik de man heb begrepen en vervolgens treuzel ik professioneel en op het moment dat de man zich gaat bezig houden met een andere passagier loop ik gewoon door en doe net alsof mijn neus bloedt. Truck gelukt!! Met enige vertraging van 25 minuten vertrekken we richting London. Het is helder weer en ik heb geweldige panorama´s vanuit het vliegtuig. Nic zit achter mij en blijkt te slapen.......

Om precies 14.00 uur, zonder vertraging, landen we op London Stansted. Vervolgens door de douane en paspoortencontrole. Volgens afspraak bel ik met Alice. Er blijken nogal wat mensen interesse te hebben in mijn aankomst. Alice is ook gespannen en dat begrijp ik maar al te goed, zeker na een periode van ruim 6 weken zonder mij.

Zij is dus, echt maar dan ook echt, de eerste die ik wil knuffelen. Nic belt ook met zijn vrouw Ineke. Ook aan die zijde is er gezonde spanning en geheimzinnigheid. Het blijkt dus niet te gaan lukken met de 2 flessen San Miguel. De security op het vliegveld is zo zeer streng en zeer strikt. Zeker op een dag als deze 11 september 2007, zes jaar na dato........... Dan maar even zelf aan de slag cq. mijn best gedaan

ENJOY it MYSELF.

Om 17.25 uur continental time kunnen we aan boord. We hebben net als vanmorgen Priority Boarding, dus in het geheel geen probleem en alles verloopt meer dan vlekkeloos en relaxed. Wel is het zo dat de spanning langzaam maar zeker toeneemt. Vanavond familie en kennissen, maar vanaf woensdag tot en met zondag, alleen Alice en ik, en vooral verder alle stekkers eruit. Om 16.30 uur gaan we feitelijk door de diverse en laatste veiligheidspoortjes (kleding-schoenen-handbagage), veiligheidsfouillering vervolgens douane en om 16.45 zijn we bij gate 49 voor de Priority Boarding naar Eindhoven. Veiligheid voor alles op dit vliegveld.

Om 18.00 uur staat het vliegtuig, net als vanmorgen een Boeing 737-800, op de startbaan en laat zijn straalmotoren brullen, remmen los en we snellen voort voor de laatste 45 minuten van onze Santiago de Compostelatrip. Binnen de kortste keren zijn we, ik althans, in hogere sferen net als gedurende de afgelopen weken. Om exact 19.00 uur touch-down Eindhoven-Airport. De aanvliegroute is vanuit het westen Tilburg-Wintelre. Vanuit het vliegtuig op het platvorm herken ik al diverse mensen. Ik ben totaal niet zenuwachtig. Aan Nic merk ik het tegenovergestelde, hij is erg gespannen. We lopen gezamenlijk door de douane en paspoortcontrole en omdat we geen bagage hebben zijn we om 19.15 uur in de aankomsthal. Nic is ineens verdwenen!!!!!! De eerste die ik zie is mijn liefste Alice. Wat ziet ze er geweldig uit!!! Wat heb ik haar gemist!!! Heerlijk de omhelzing, geweldig weer veilig en gezond thuis te zijn. Er is een clubje van 12 mensen aan familie, collega´s en kennissen om mij te verwelkomen met bloemen, kadootjes en uiteraard omhelzingen. Het geeft en is een goed gevoel te weten dat er veel mensen van je houden. Ik neem even daarna afscheid van Nic en zijn familie en we gaan huiswaarts, waar we nog tot ongeveer 23.00 uur met de afhalers gezellig samen zijn. Het was een geweldige pelgrimstocht, waarin ik fysiek, maar vooral mentaal veel kracht heb geput. De toekomst zal leren hoe sterk hier uit ben gekomen. Het voelt in ieder geval erg goed. Ik dank iedereen, die mij gesteund heeft, dat ik gezond en wel heb mogen thuis komen.

In de voorbereiding van deze tocht kwam ik een tekst tegen, van een mij onbekend gebleven auteur/scribent, waar ik me, nu na de fietstocht voltooid te hebben, volledig kan vinden. De tekst luidt als volgt:

Ik heb de Camino gefietst, mezelf en mijn schelp naar Santiago de Compostela gebracht. De fietstocht heeft me als mens sterker gemaakt en gevormd tot pelgrim. Ik heb mezelf ervaren in mezelf in anderen en anderen in mezelf. Ik ben mezelf tegengekomen en heb ervan geleerd. Verwondering was mijn deel. Ik heb de route ondergaan tot in mijn diepste vezels, elk spoor staat gegrift in mijn gedachte. Ik heb volop genoten van de natuur in zijn voortdurend wisselende gedaanten. Cultuur en bouwkunst heb ik in mij opgenomen en toegevoegd aan waar ik van kan blijven genieten. Stilte en inkeer heb ik gezocht en de rijkdom ervan ervaren. Ik heb het allemaal beleefd, het ondergaan en toegevoegd aan de rijkdom van mijn leven. Het zal me altijd bijblijven. Iedere dag. Dankbaar ben ik, dat ik dit mocht doen. Dankbaar ben ik, dat het me gegeven is om het te kúnnen doen. Ik voel me ongelofelijk rijk.

Dag 45: Laatste volledige dag in Santiago de Compostela.

Dag 45: Maandag 11 september 2007. Temperatuur 18 tot 29 graden Celsius. Echt de laatste (vakantie-/geniet-)dag in Santiago de Compostela. Om 05.30 uur ben ik weer wakker en probeer vervolgens weer in slaap te komen, echter zonder het gewenste resultaat. Rond 07.30 uur opgestaan, gedoucht en mijn bagage verzendklaar gemaakt. Om 15.30 uur hebben we een afspraak bij Soetens Fietsvervoer om de fietsen en bagage in te leveren. Met de pensionbaas maken we de afspraak dat we om 15.00 uur onze fietsen uit de berging kunnen halen. Ik zal echter weer aan de bak moeten om bij een bank geld te scoren met mijn VISA-kaart. Nu is Santiago vergeven van de geldautomaten, maar geen van die (oude) apparaten "communiceert" met de chip van mijn relatief nieuwe VISA-kaart. Bij het transportbedrijf is er nog geen mogelijkheid om te pinnen, dus ik moet over cash-geld beschikken. Bij diverse banken weigerde men mij te helpen ondanks het VISA-logo op de deur, maar bij de vijfde poging en na mijn verhaal te hebben uitgelegd, kon ik op de oude wijze geld opnemen. Het betrof de bank "La Caixa", waar ik door een Spaanse jongedame op een zeer correcte wijze werd geholpen. Ze overhandigde me zelfs haar visite-kaartje, haar naam is Carolina Castro Marina (Spaanser kan dus niet). Ik probeer nogmaals/wederom telefonisch kontakt te leggen met de helpdesk van VISA Nederland in Diemen, maar een wachttijd van 15 minuten is mij te gortig en dus te duur. De totale exercitie om geld te kunnen opnemen kostte mij dus ongeveer 2,5 uur. Probleem opgelost en ik kan vooruit. Logischerwijze is dat Nic zijn eigen weg is gegaan deze morgen en dat ga ik ook doen de rest van de dag. Eerst bel ik nog met Alice om te horen hoe het weer zal zijn in Eindhoven op het moment van thuiskomst. Bewolkt en 19 graden Celsius. Ik ga maar eerst wat drinken en daarna loop ik nog naar de voor mij mooiste plekjes, die ik in Santiago de Compostela de afgelopen week heb leren kennen. Ik ontmoet de in het zwart geklede jazzgitarist (http://www.jazzmanencompostela.es/).

Ik maak een praatje met hem en vraag hem hoe het leven als straatmuzikant is. Hij blijkt al 9 jaar in Santiago dagelijks op te treden. Hij vertelt, dat hij er goed van kan leven en het optreden op straat levert hem ook leuke andere snabbels op, feesten en partijen maar bijzonder genoeg ook uitvaarten, vertelt hij. Van origine is hij een Peruaan. Speelt bijzonder mooi. Hij vraagt mij of ik wellicht een verzoeknummer heb. Het eerste wat bij mij naar boven komt is:

"De Bolero van Ravel"

Meteen speelt hij speciaal voor mij zijn jazzy improvisatie-uitvoering van de Bolero. Ik ben blij verrast en het is dus gewoonweg geweldig, dat zoiets je kan overkomen. Ik doneer wat Euro's en maak van de muzikant wat foto's. In het nabij gelegen café met terras neem ik een biertje. De bediende vraagt me of ik het biertje binnen of buiten ga drinken. Op mijn vraag vervolgens of dat iets uitmaakt legt ze met behulp van een Engels sprekende man uit, dat als je overdag een biertje koopt en dat binnen opdrinkt dan kost dat 1,50 Euro en buiten op het terras 1,75 Euro. Hetzelfde biertje kost 's avonds respectievelijk 2,00 Euro en 2.25 Euro. De meerprijs of zoals je wilt het verschil is voor de lopende ober, zo vertelt ze mij. Opmerkelijk denk ik dus, 's lands wijs 's lands eer. Op mijn verdere zwerftocht door de stad ontmoet ik het Zwitsers echtpaar, waar we in Ruitelán kennis mee hebben gemaakt. Ze zijn vanmorgen te voet aangekomen en lopen de komende dagen nog op en neer naar Fisterra (ongeveer 200 kilometer vise versa) alvorens ze hun getuigschrift gaan ophalen. We praten over hun ervaringen en ze vinden Santiago erg commercieel. Wat dat betreft ervaren ze hun aankomst als een anti-climax. Qua oude gebouwen en cultuur is het voor hen een hoogtepunt en dat standpunt kan ik met hen geheel delen. Ze zijn erg blij dat ze de Camino zonder fysieke en/of andere ongemakken hebben mogen voltooien tot zover. Ik wens ze sterkte en neem afscheid van hen. Op mijn gemak slenter ik verder richting pension, het is bijna 15.00 uur. Nic is ook net binnen en is op bed ingedommeld. We pakken onze bagage en brengen die naar de kelder. De pensionbaas is ons daarbij zeer behulpzaam. We bepakken onze fietsen en rijden vervolgens naar het vervoersbedrijf. Vanaf 15.45 uur tot 16.30 uur wachten we op de medewerker. Hij is te laat. We leveren vervolgens de fietsen en de bagage in en vullen de nodige papieren in. Per persoon betalen we 178,50 Euro voor het transport van de fiets/bagage (incl. verzekering), met de garantie dat deze binnen 14 dagen op postcode thuis worden gebracht. (NB.: Mijn fiets en bagage maandagmiddag gebracht en deze werd op de vrijdagmiddag erna om 13.30 uur thuis, in Veldhoven afgeleverd. Prima service, geen problemen en ook geen enkele schade). Nic stelt vervolgens voor in het restaurant van gisteren ons "laatste avondmaal" te nemen. Ik stem daarmee in, maar ik bedenk mee ook, dat het wellicht te vroeg is!! Blijkt helemaal te kloppen en je kan alleen tot 15.00 uur een dagmenu bestellen en dan vanaf 19.00 uur alleen maar à la carte eten. Jammer dus!! Een eindje verder, een ander restaurant gevonden, waar we van een lekkere maaltijd genieten. Het restaurant is gelegen tegenover de faculteit geschiedenis van de universiteit van Santiago de Compostela. Het is een komen en gaan van studenten. Voor trendwatchers een lust voor het oog. Na het eten loop ik al bellend met Alice door Santiago. Alice heeft telefonisch kontakt gehad met Ineke. Ineke informeert bij Alice, of ik met spandoeken wordt opgewacht op Eindhoven Airport!! Alice heeft geen plannen in die richting, maar wat anderen in gedachte hebben weet ze dus uiteraard niet. Nic en ik genieten van onze laatste ogenblikken in Santiago de Compostela op het plein voor de kathedraal en we lopen vervolgens richting pension. Nic kiest voor een gezellig terras waar het één en ander te zien is (mensen kijken dus). Ik ga voor een volks-/studentencafé. Voor kontakten met de lokale mensen. Mijns inziens veel interessanter. Voordat ik de kroeg induik, loop ik nog wat lokale winkels binnen. Het zijn eye-openers. In het cafeetje, waar ik al enkele avonden kom, heb ik een gesprek met de eigenaresse. Ze maakt op mijn verzoek een foto van mij voor mijn web-log. Ik zet haar vervolgens ook op de foto als herinnering.

Ze heet Montse en sinds 2 maanden een trotse moeder. Het kroegje is erg studentikoos en gezellig!! Ik werk mijn reisverslag bij en beleef verder de Spaanse sferen. Op een gegeven moment komt Montse, de eigenaresse, naar me toe en geeft me als herinnering een Jacobsschelp van café/bar SHABASH. Wie goed doet, wie goed ontmoet, denk ik dan maar!! Het is de laatste avond van mijn Camino de Santiago en met een warm gevoel van geluk en dankbaarheid denk ik aan de achterliggende weken. Ze hebben me gebracht, wat ik me ervan had voorgesteld. De toekomst zal anders zijn met deze geweldige verrijkende ervaring. Ik bel nog even met mijn zoon Niels, dat ik geen San Miguel (bier dus) voor hem zal meebrengen, maar ik maak de afspraak met hem, dat we op termijn samen een San Miguel in Spanje zullen gaan drinken. Samen betekent dan op de fiets!!! Om 24.00 uur ben ik weer in het pension, voor de laatste overnachting in Santiago de Compostela. Morgen fijn weer naar huis. Het is voor mij persoonlijk echt mooi geweest.

Dag 44: Derde volledige dag in Santiago de Compostela.

Dag 44: Zondag 09 september 2007. Temperatuur 20 tot 35 graden Celsius. Ik ben om 05.30 uur klaar wakker. Te vroeg om op te staan, alhoewel, de verleiding om de straat op te gaan om de stad te zien ontwaken is groot. Ik realiseer me terstond dat het zondag is, en dan is er minder bedrijvigheid. Ik besluit te blijven liggen. Rond 08.30 uur staan we op en om omstreeks 09.00 uur genieten van ons ontbijt. Nic bladert één van de vele Spaanse sportkranten door op zoek naar de voor hem o zo belangrijke AEX koersberichten. Helaas voor hem. Na het ontbijt lopen weer richting het oude stadscentrum en de kathedraal etc. Ik ben weer gefascineerd door de diversiteit van mensen, nationaliteiten. Rijk en arm ogend, maar één ding hebben ze gemeen ieder beleeft het einde van zijn Camino met zijn eigen unieke emotie, waar het geluk vanaf straalt.

Ik blijf op het plein, terwijl Nic de kerk inloopt. we maken eigenlijk geen afspraak over de indeling van de rest van de dag. Na drie kwartier is Nic nog steeds niet terug en ik besluit naar de mis te gaan. Deze keer wederom met het zwaaien van het wierooksvat. Een mis met 11 heren (10 priesters en 1 kardinaal uit Chili). De kardinaal telt voor 3 bedenk ik me. Tijdens de dienst zie ik 2 visueel gehandicapten (man en vrouw) in de kerk, die begeleid worden door hun blinde-geleidehond. Een vrouw die bij hen is geeft een mondeling "live-verslag" van wat er allemaal gebeurt. Echter tot mijn zeer grote verbazing, zie ik (het is echt niet te geloven), dat een kerkmedewerker "op een mijns inziens wel zeer (on)gepaste wijze" de 2 gehandicapten sommeert de kerk te verlaten, want honden zijn verboden in de kerk!!!!! Omstanders bemoeien zich met deze gang van zaken. Een Engelsman maakt zich erg boos en zegt, dat zowel mensen als dieren Schepselen Gods zijn. De kerkmedewerker is zeer beslist en kent geen enkel pardon de honden moeten eruit. Diverse omstanders/kerkbezoekers verlaten uit solidariteit evenseens de kerk de kerkmedewerker achterlatend. Duidelijk is dat ook hij zich in deze situatie zeer bezwaard voelt. Na deze ervaring dwaal ik weer door de stad en maak diverse foto's voor deze web-log. Rond 14.00 uur zoek ik een restarant/café/lokaliteit waar ik de Formule 1-race van Monza kan bekijken. Na wat zoeken blijk ik de keuze te hebben uit een Döner-kebab of een wat beter uitziend etablissement. Ik ga voor de laatste met een meer dan uitstekend dagmenu voor 15,00 Euro. Ik maak de afweging of ik het eigenlijk wel kan maken na 6 weken te hebben gezegd, dat ik het zoveel mogelijk low-budget wil houden. Het is de laatste zondag van de Camino, de Formule 1 lonkt, het menu lonkt, dus vooruit maar!!!! Op het moment dat de 2e gang wordt geserveerd staat Nic plotseling uit het niets voor me in het restaurant en wenst me smakelijk eten!!! Ik vraag hem aan te schuiven. Hij neemt hetzelfde menu als ik.

Hij laat het dessert voor wat het is, want het is te koud voor hem, nadat hij ervan gegeten heeft. Kort daarna krijgt hij last van zijn maag/darmen en even na 16.00 uur lopen we weer samen door Santiago. Het valt me op , dat de stad elke keer weer een andere sfeer uitademt, die je op een of andere manier aanspreekt. De pelgrims blijven komen. Op een schaduwrijk plaatsje spreek ik 2 dames uit Tsjechië. Ze maken een busreis vanuit Tsjechië naar Lourdes, lopen vervolgens de laatste 200 kilometer van de Camino in 8 dagen en zetten dan hun busreis voort naar Fatima in Portugal. Nic is ondertussen weer aan de wandel gegaan, teminste ik zie hem niet meer. Na 20 minuten meldt hij zich weer om te zeggen, dat hij terug gaat naar het pension, omdat hij zich niet lekker voelt. Hij heeft nog last van maag en darmen als gevolg van het dessert. Ik zoek een wat rustiger plekje op om met Alice te bellen. Het is fijn om te horen dat het goed gaat met haar, maar het is prettiger te realiseren, dat we elkaar over 48 uur, na 6,5 week, weer zullen zien. Langzaam loop ik weg uit het centrum, richting wijk waar het pension is.

Onderweg ontdek ik nog een internationaal biercafé waar ook veel pelgrims elkaar ontmoeten. Erg gezellige sfeer, jammer dat Nic er niet bij is. Ik blijf er een uurtje. Te gekke ervaring weer. Vervolgens naar het pension. Nic slaapt reeds.

Dag 43: Tweede volledige dag in Santiago de Compostela.

Dag 43: Zaterdag 08 september 2007. Temperatuur 20 tot 35 graden Celsius. Om 06.45 uur ben ik wakker en blijf in bed liggen, want ik weet dat Nic wil uitslapen en als ik op sta wordt hij wakker van mijn "gerommel". Om 08.30 ur staan we op, douchen en gaan op weg naar het oude centrum van de stad. Onderweg doen we zoals gewoonlijk een ontbijtje in één van de vele pandaria's (=bakkerswinkel annex lunchroom) die de stad rijk is. Tegen 10.45 uur zijn we in kathedraal. We hebben geluk, dat er vandaag tijdens de mis van 12.00 uur met het wierooksvat gezwaaid gaat worden. ("kassa weer 300 Euro"). Aan één van de kerkbedienden vraag ik of je overal mag gaan zitten!? (in deze zeer commerciële bedoening!!). Ik begrijp van hem dat je mag gaan zitten waar je wilt, er zijn geen gereserveerde plaatsen. Ik vind een plaats in de rechter zijbeuk van de kerk. Vooraan nog wel!!! Geweldig, ik heb geluk en ik grap tegen Nic, wellicht de hand van Jacobus. Nic loopt nog wat rond en schuift later aan op een door mij "gereserveerde plaats voor hem". Even later gaat een Braziliaanse vrouw naast me zitten. Uit het gesprek wat vervolgens plaats vindt, maak ik op, dat de vrouw vorig jaar de Camino had gelopen en door omstandigheden en de kerkdienst met het wierooksvat zwaaien had gemist. (geen betalende perlgrims misschien!!??). Dit jaar is ze speciaal uit Brazilië overgekomen om het voor haar ultieme moment mee te maken. Heel speciaal voor haar dus, maar wel heel bijzonder. Apostel Jacobus heeft dus een flinke aantrekkingskracht op mensen. In afwachting van de mis laat ik me gaan in de sfeer die in de kathedraal leeft. Veel pelgrims schuifelen voorbij. Alle soorten mensen, van alle nationaliteiten, gehandicapt of niet, dun en dik, mooi en lelijk, donker of blank, maar allen met hun eigen verhaal.

De mis is er één met 13 heren (priesters). Er wordt Spaans , Catalaans, Engels, Duits, Italiaans, Frans en Hongaars gesproken. Internationaal dus. De kerk blijkt uit te puilen als ik echt eens goed rond kijk. Na de zegening wordt er dan daadwerkelijk met het wierooksvat gezwaaid. Het is zeer spectaculair.

De Braziliaanse vrouw naast me pakt mijn hand en mompelt zacht in het Engels: "Thank you, stranger!" De tranen staan in haar ogen. Ik kijk haar aan en lach als de welbekende boer met kiespijn. Het is een zeer vreemde gewaarwording en ik weet met de situatie even geen raad, maar tegelijkertijd een heel mooie ervaring dus!!! Zeer bijzonder dus!!! De hele "zwaaipartij" duurt slechts 10 minuten. Daarna foto's met de betalenden (VIP-treatment dus). Na de dienst is de kathedraal in een mum van tijd leeg. Het centrum van de oude stad Santiago stroomt vol danwel voller. De terrassen vullen zich. Wij doen er driftig aan mee en gaan vervolgens eten bij het restaurantje Carpe Diem, waar we enkele dagen gelegen ook gegeten hebben. Nic en ik praten over de dingen van alle dag. We blijken echt verschillende inzichten te hebben, maar in pincipe denken we over het algemeen hetzelfde, maar dan ook echt vanuit een andere maatschappelijke invalshoek zoals, milieu, opvoeding, opvatting en vooral beleving. Kortom de mens is gelijk maar toch uniek!! Na het eten gaan we elk ons eigen weg. We geven elkaar de ruimte. Nog 75 uur en we zijn in Eindhoven. We tellen beiden af!! Vandaag zijn we precies 6 weken samen onderweg!!

"Armoede" en "Eenzaamheid".

Gedurende de momenten, dat ik door de stad dwaal, op diverse momenten, zie ik ook de armoede en eenzaamheid van mensen in de vorm van passief, maar ook aktief bedelen bij de kerken en op openbare plaatsen. Mensen die zich op één of andere wijze uitzonderlijk kleden, uitdossen en zich ook als zodanig gedragen. Ze hebben wel of geen dieren (honden/katten of vogels) bij zich. Ze laten zich fotograferen en vragen/bedelen vervolgens om geld. Overdag liggen de zwervers in de parken in de schaduw en 's nachts in slaapzakken tussen lege bierblikken/-flessen en/of wijnflessen. Hun honden zijn waaks. Oude mannen en vrouwen zie je doorlopend scharrelen in vuilnisbakken op zoek naar eetbare restanten van de luxe weggooimaatschappij. Het manifesteert zich niet alleen in Santiago, maar ik heb het ook gezien in Geraardsbergen en Doornik in België, in Noyon, Chârtres, Tours en (heel veel) in Lourdes in Frankrijk, maar ook in Logroño, Burgos en Léon in Spanje. Het zijn zowel oude als jonge mensen en ik denk van alle rangen en standen. De levensverhalen, bedenk ik me, van ieder individu op zich, zou een goede drama-documentaire voor de televisie kunnen opleveren. Ik zie, dat er onder hen, naar mijn mening, ook mensen zijn, die onder valse voorwendsels mensen op het verkeerde been zetten en hen op die wijze geld aftroggelen. Toch blijft voor mij als een paal boven water staan, dat er in de huidige maatschappij veel armoede is, maar vooral veel eenzaamheid!! Mensen lijken gelukkig, maar of ze het daadwerkelijk zijn, is en blijft de vraag!!

Intens geluk en voldoening.

Om 18.30 uur ben ik weer terug op het plein voor de kathedraal. Groepen lopers/fietsers, individuele lopers/fietsers bereiken hun doel, maken hun droom waar. Ze bereiken Santiago de Compostela. Sommigen, zowel mannen als vrouwen, hebben zich kaal geschoren. Gezinnen met kleine kinderen op hun rug. Bijna iedereen huilt van geluk als uiting, dat ze "het", hun "missie", hun "doel" bereikt hebben. De tijd, die ik individueel heb doorgebracht in Santiago de Compostela, zal ik blijven koesteren. Als het me gegeven is, wil ik de Camino nogmaals doen. Het is een geweldige ervaring. Ik begrijp nu pas wat het "Santiago-virus" is. 1 Camino doen is leren; 2 Camino's doen is weten; en 3 Camino's doen is 100% genieten. Er zijn 4 Camino's zeggen ze: De tocht naar Santiago; De tocht naar Rome; en De tocht naar Jerusalem. De 4e tocht is als je de 3 voorgaande tochten hebt gedaan!! Tijdens één van mijn dwaaltochten door Santiago kom ik langs het bureau van politie. Ik trek de stoute schoenen aan en ga doodleuk om een stempel vragen. Door de dienstdoende politieman wordt vriendelijk duidelijk gemaakt, dat er geen stempels aan pelgrims worden gegeven. (Heel begrijpelijk dus, want er komen meer dan een 1.000.000 pelgrims/toeristen per jaar naar Compostela). Ik vertel de goede man dat ik een collega uit Nederland ben, maar ook een pelgrim ben, die helemaal op de fiets naar Spanje is gefietst. Dat verandert de zaak plotseling en ik krijg een complete tour door het politiebureau!!! Maar belangrijker is: Ik krijg de verboden stempel!!!! (voor wat het waard is, maar ik heb hem). Om 20.45 uur ben ik in het pension terug, Nic is er niet. Ik wacht nog een kwartier en ga dan wat eten. Om 22.00 uur is er voetbal op televisie. Ik kijk wel of ik ga kijken naar de wedstrijd Spanje-IJsland. Kan wel een leuk doelpuntenfestijn worden misschien. Ik zie wel. Nog even met Alice gebeld. Alles gaat goed naar omstandigheden, maar we missen elkaar toch wel. Binnen 72 uur ben ik thuis en daarmee nemen we afscheid van elkaar. We kijken er beiden naar uit. Rond 22.15 uur is Nic er ook. Ik trakteer hem op bier wat ik gekocht heb. We kijken samen naar de voetbalwedstrijd, uitslag 1-1, en we gaan vervolgens om even na middernacht naar bed.

Dag 42: Bezoek Cabo Finsterra.

Dag 42: Vrijdag 07 september 2007. Temperatuur 18 tot 33 graden Celsius, onbewolkt en veel zon. Om 07.15 uur staan we op en doen redelijk snel onze dingen, want we moeten om 09.00 uur met de bus mee naar Fisterra, het meest westelijke punt van Europa. Met de stadsbus naar het station en vervolgens per lijnbus naar Fisterra (21,40 Euro retour p.p.). Men heeft ons verteld, dat de busrit ongeveer 1,5 uur in beslag zal nemen, maar feitelijk komt het neer op een rit van ongeveer 3 uur. Voor we vertrekken, nemen we nog snel een ontbijt in het restaurant van het busstation. Ja, ja, ja weer croissants, maar het valt me op dat ze overal anders smaken en telkens toch weer lekker zijn!! De rit met de bus loopt langs de grillige Galicische oceaankust en trakteert ons op mooie panorama's, pittoreske dorpjes, oude vissershaventjes. Kortom je komt gewoon ogen tekort. Totaal geen vervelende tocht, mits je wilt zien wat aan je voorbij gaat. Aangekomen in Fisterra lopen we op gevoel naar de haven, die vlakbij het busstation ligt. We lopen eigenlijk gewoon met de andere buspassagiers mee en met z'n allen gaan we op in de weekmarkt. We kopen daar een flinke hoeveelheid druiven, waar we ons vervolgens aan te goed doen bij een klein strandje. We zoeken daarna de feitelijke weg naar Cabo Fisterra.

Na enkele keren vragen vinden we de juiste weg. Ook hier staat de Jacobsroute met de bekende schelpen aangegeven. We moeten toch nog een flinke wandeling van 3 kilometer bergop maken. Geen straf dus, want eigenlijk hadden we met de fiets moeten gaan. De temperatuur is ruim boven de 30 graden, maar binnen een half uur lopen zijn we bij de vuurtoren. We realiseren ons, dat we bij kilometerpaal 0 feitelijk de Camino fysiek hebben voltooid. Nic en ik gaan beiden onze eigen weg. Ik probeer zover als mogelijk door te lopen, neem uitgebreid de tijd om tot me door te laten dringen, dat ik de Camino heb gedaan/voltooid. Een heerlijk gevoel. Dat gevoel deel ik met Alice, door haar te bellen. Ze vraagt me of Fisterra net zo indrukwekkend is als Landsend in Cornwall (Engeland).

Ik moet bekennen dat Landsend mooier is naar mijn mening, maar dit punt heeft ook zo zijn charmes. Ik beleef het op een totaal andere wijze. Het is dus eigenlijk niet te vergelijken. Het is windstil, de oceaan is zoals de Engelsen dat uitdrukken: "Smooth as a mirror". Op diverse plekken ontdek ik resten van gedoofde kampvuurtjes. Hier blijken pelgrims hun kleding en schoeisel te verbranden, wat hoofdzakelijk dan 's nachts gebeurt. Om daar gedurende enige tijd te zitten en te staren over de ocenaan is toch indrukwekkend. Zeker tegen de achtergrond van de wetenschap dat ik zojuist de Camino heb beëindigd. Ik neem nog een souvenier mee naar huis, wat voor mij altijd een blijvende herinnering zal zijn. We lopen terug naar het dorp, waar de marktkooplui hun kramen aan het afbreken zijn. We belanden in een restaurantje waar we lekker eten. Nic eet soep en ik eet een salade. Samen eten we grote sardines (heerlijk) met gekookte aardappels en een fles rode wijn. Als dessert een lekker ijsje.

De hele entourage van haven, strand, oceaan, zon, vissers enz. is leker relaxed. We zijn een half uurtje te vroeg voor de bus en we nemen dus nog maar een koel pilsje. De rit terug is even onderhoudend als de heenweg, maar zowel Nic als ik dommelen af en toe wat weg. Zo rond 20.00 uur zijn we in Santiago en nemen de stadsbus naar Plaza Galicia. We wandelen op ons gemak naar het pension onderweg onderbroken door wederom een terrasbezoek, waar we nog uitgebreid het Spaanse avondleven, het flaneren der Spaanse vrouwen gadeslaan. Is ook wat!!! Het oog is hiermee ook tevreden gesteld. Om 21.30 uur zijn we terug in het pension. We werken elk ons dagboek/reisverslag bij. Nic kijkt nog naar wat sport op de televisie en valt eigenlijk meteen in slaap. Ik besluit toch nog even een rondje te gaan wandelen, anders lig ik de hele nacht te woelen. Voor morgen geen concrete plannen, waarschijnlijk om 12.00 uur naar de mis, met zwaaiend(?)wierooksvat, hopen we maar. Om 00.45 uur ben ik terug in het pension en ga ik naar bed.

Dag 41: Eerste volledige dag in Santiago de Compostela.

Dag 41: Donderdag 06 september 2007. Temperatuur 18 tot 32 graden Celsius en zeer veel zon. We staan zo rond 08.00/08.15 uur op. Geen echt ochtendritueel, zoals we dat de afgelopen weken gewend waren. We realiseren ons, dat we eigenlijk niet meer hoeven te fietsen. We moeten dus gaan waken, dat we geen ontwenningsverschijnselen krijgen. Ik breng mijn vuile wasgoed naar de wasserette en kan die in de loop van de dag ophalen tot uiterlijk 20.30 uur. In het restaurant ernaast namen we een ontbijtje. Croissantjes, Turos!! en koffie en/of thee. We gaan op zoek naar de bushalte, waar bus nr. 5 C stopt. Dat is dus de bus, die ons naar het busstation zal brengen. Daar zullen we overstappen op de bus naar het vliegveld. Twee busritjes voor 2,65 Euro p.p. Bij de RyanAir-balie op het vliegveld laten we ons informeren en we voor alle zekerheid onze elektronische vliegtickets nazien. Alles blijkt in orde te zijn. De zeer vriendelijke grondstewardess van de luchtvaartmaatschappij adviseert ons onze handbagage (elk 2 stuks) in één grotere tas te doen omwille van de veiligheidsmaatregelen op het vliegveld London-Stansted, zeker op 11 september, de dag van onze terugreis naar huis. Op het vliegveld van Santiago de Compostela zullen 2 stuks handbagage geen probleem opleveren, maar in London wel verzekert ze ons!! We stellen ons "inpakprogramma" daarom maar wat bij. We eten een broodje en nemen koffie en kijken de gang van zaken op het vliegveld aan. Hoofdzakelijk is het een komen en gaan van pelgrims. Ze vinden allen goed hun weg op het overzichtelijke vliegveld. We verwachten op 11 september dus geen problemen. Met de bus gaan we terug naar de stad en we stappen op Plaza Galicia uit. Nic gaat zijn eigen weg richting (oude) centrum, terwijl ik op weg ga naar de wasserette. Ik verdoe mijn tijd nog even in een Chinese winkel en andere lokale winkels, op zoek naar een grote tas. Tas gevonden maar eigenlijk te groot en ik vermoed, ik weet het haast wel zeker, dat Nic zich niet met zo'n tas wil vertonen. Dus ik koop vooralsnog geen tassen. Bij een kapper informeer ik naar de prijs van een knipbeurt (11,00 Euro). De wasserette blijkt al gesloten te zijn. Dus vanavond maar terug. Vervolgens naar het pension. Het blijkt dat DHL (de koeriersdienst) zijn werk goed heeft gedaan, want om 11.00 uur blijkt de door Alice verstuurde post te zijn afgeleverd. Gelet op de tijd ga ik maar meteen naar de stad, waar ik met Nic heb afgesproken op het plein voor de kathedraal. Halverwege blijkt Nic "gestrand" te zijn op een terras. Het was te heet voor hem om verder te lopen en het terras zag er volgens hem gezellig uit, dus hij is er maar gaan zitten en heeft een biertje genomen. Het biertje blijkt een aperatiefje te worden, want in één van de volgende straatjes belanden we in restaurant Carpe Diem, waar we van een zeer goede vismaaltijd (gamba´s en inktvis) met een fles rode wijn genieten. Na de maaltijd slenteren we door de stad en bekijken we de vele winkeltjes, waar allerlei souvenirs en andere snuisterijen worden verkocht. Het is steeds meer van hetzelfde. De Apostel Jacobus wordt commercieel uitgebuit. We bezoeken de kathedraal. De kerk is erg mooi en indrukwekkend. Ik bezoek de crypte en het bekende gouden beeld achter het altaar. Van enige sereniteit is in geen enkel opzicht sprake. Het kledingvoorschrift (bedekte armen, geen bloot dus en een hoofddoekje voor de dames) waarom verzocht wordt, wordt volkomen genegeerd. Alles loopt door elkaar, praat hardop met elkaar. Men fotografeert waar het verboden is. Er lopen zelfs gewapende veiligheidsmensen in de kerk, wat mij toch wel een gek gevoel geeft. Als ik informeer wanneer de mis is, waar traditioneel met het wierooksvat wordt gezwaaid, blijkt dat vooralsnog alleen morgen (vrijdag dus) te gebeuren. Het is zo, dat pelgrims daarvoor (moeten) betalen. Ik informeer heel voorzichtig wat dat dan wel mag kosten. 300 to 350 Euro. Dit is echt een anti-climax. Commercie opitma forma. Nic en ik verlaten de kerk en overleggen of we er morgen bij willen zijn. We blijven bij ons plan om morgen naar Finsterra te gaan. Nic blijft in de stad en ik ga mijn was ophalen en ik wil naar de kapper. Ik neem een biertje en ik lees (uit)eindelijk de brieven, die ik van thuis heb ontvangen. Het zijn fijne brieven en berichten om te lezen. Om zowat 20.30 uur ben ik terug in het pension en berg mijn schone was op. Om 21.15 uur komt Nic ook terug uit de stad. Hij heeft lekker op een terras gezeten. Rond 22.45 uur ga ik nog even een pilsje pakken in een van de vele (studenten)kroegen die Santiago rijk is. Het is erg gezellig en je komt echt in kontakt met studenten en de lokale bevolking. Het is erg warm, te warm eigenlijk om te gaan slapen, maar als ik zo rond 01.30 uur terug kom ligt Nic al diep in dromenland. Ik ga ook slapen dus.

Dag 40: 05 september 2007 Dag van aankomst in Santiago de Compostela.

Dag 40: Woensdag 05 september 2007. Dagafstand 40,62 km. Temperatur 13 tot 34 graden Celsius. Fietstijd 2 uur 24 minuten. Gemiddelde sneld 16.92 km/u. Hoogste snelheid 51.12 km/u. Vandaag de laatste etappe van Arzúa naar Santiago de Compostela. We staan om 07.30 uur op en doen ons dagelijkse ritueel. Het is toch wel een speciale dag. Nadat we reisklaar zijn ontbijten we in het cafeetje naast de herberg. Koffie met voor de verandering maar eens een tosti. Om 08.30 uur beklimmen we onze trouwe makkers (de fietsen dus.....). Gisteren hadden we het er al over gehad om de kortste weg te nemen (N547). Dat vonden we op dat moment totaal geen goed idee, maar al fietsende besloten we het toch maar te doen.

De drang naar Santiago de Compostela!!!!!!!!!

De weg is erg druk met veel vrachtwagens. We moeten dus erg geconcentreerd fietsen. We rijden weer een hoog tempo.Ik voel mij knie niet meer, dankzij een stoot pijnstillers en ontstekingsremmers. Tevens heb ik vanacht met mijn knie op een dekenrol geslapen. Gelukkig pijnvrij!! Bijna in Santiago aangekomen word ik door een voorbij razende vrachtwagen van de weg geduwd. Gelukkig was er een goed begaanbare afwateringsgoot, die ongeveer één meter breed is en niet al te diep. Toch schrik ik er flink van en bedenk me in een flits..........dat zal me toch niet gebeuren op de laatste dag...........één en ander vergezeld van de nodige krachttermen. Een Italiaanse fietser helpt me weer vooruit en vervloekt eveneens alle vrachtwagen op de welbekende luidruchtige Italiaanse manier. Met de schrik vrij gekomen rijd ik verder. Een paar kilometer verder staat Nic me op te wachten bij een rotonde. De rotonde is nieuw aangelegd en de aanwijzigingen komen dus niet meer overeen met de realiteit. We kiezen gelukkig en in overeenstemming met elkaar de goede (N634) richting, eerst via een oud asfaltweggetje en vervolgens langs het vliegveld richting Santiago. Het is bijzonder druk op deze weg en bij het bord Santiago maken we zoals zoveel mensen de traditionele foto en we komen steeds dichter bij ons doel:

"de kathedraal van Santiago de Compostela".

Om exact 11.00 uur zijn we er en allerlei gedachten, emoties en gevoelens nemen van mij bezit.

Eindstand kilometerteller: 9476 kilometer

(effectief gereden 2741 kilometer)

Ik neem het initiatief om Nic te bedanken voor het feit, dat we elkaar veilig naar Santiago hebben gebracht en ik schud hem de hand. Vervolgens bel ik met Alice en collega René van Eijk. Ik laat alles op me inwerken , terwijl Nic door een Nederlands echtpaar wordt aangesproken, die tijdens hun fietstocht vanuit Nederland geen enkele Nederlander zijn tegen gekomen. Ik word door een blonde Noorse vrouw aangesproken, die mij spontaan feliciteert met het behaalde resultaat. Ze vraagt me waar we vandaan komen. Het wordt al gauw een gesprek over "het waarom" mensen uit de hele wereld de Camino doen. Ze blijkt 34 jaar te zijn en IC-verpleegkundige van beroep te zijn. Ze vertelt me spontaan, dat haar 18-jarige zoon enige tijd geleden op zichzelf is gaan wonen en dat dat een goed moment voor haar was een frisse doorstart te maken en de periode van zorg en verplichtingen af te sluiten. De (fiets)Camino vanuit Noorwegen is voor haar dus het sluitstuk. Een zeer indringend en indrukwekkend verhaal. Ze adviseert ons nog naar Finsterra te gaan om de zonsondergang te bekijken. We gaan er wel naar toe, maar we weten nog niet wanneer vertel ik haar. Na zowat een klein uurtje op het plein te hebben vertoefd komen ook de Helmonders aan op het plein. We feliciteren elkaar hartelijk. We gaan daarna meteen naar het Pelgrimsbureau om onze Getuigschriften op te halen. Het is er erg druk, maar gelukkig kunnen we onze fietsen in de hal parkeren onder het toeziend oog van een receptioniste. Na een half uurtje zijn we beiden in het bezit van het fel door ons begeerde getuigschrift,

"het bewijs, dat we de Camino geheel gefietst hebben". Het geeft een goed en tevreden gevoel. We zijn beiden tevreden.

We vinden beiden dat we wel een beloning (lees een drankje) verdiend hebben en nemen daarom een lekker koel biertje op één van de vele terrasjes die Santiago rijk is. Als inmiddels ons tweede drankje geserveerd wordt, komt het Japanse echtpaar voorbij gelopen en zien ons zitten op het terras. Ik nodig ze uit om bij ons te komen zitten en een drankje mee te drinken op het behaalde succes. Na een uurtje nemen we afscheid van elkaar. De vrouw nodigt ons nog uit om naar Japan te komen. Dan kunnen we met haar en haar man de Japanse 88 tempel-tocht fietsen. Ze wonen midden in Tokyo en overnachten is geen probleem, zegt de vrouw. In plaats dat wij het gelag betalen, ik had hen per slot van rekening uitgenodigd, had de Japanse vrouw reeds alles, dus ook alle onze eerdere drankjes, betaald, als dank voor onze vriendelijkheid. Na het afscheid gaan we een vorkje prikken en bestellen een dagmenu, want het is inmiddels al ruim 14.00 uur geweest. We eten op een straatterras en het is echt gezellig druk. Ondertussen koop ik nog wat ansichtkaarten om naar diverse mensen te sturen. Nic doet hetzelfde. We posten de kaarten, zodat deze op tijd, d.w.z. voor onze aankomst in Nederland, bezorgd worden. Vervolgens gaan we op zoek naar het:

Pension R. BANDEIRA, C/. Santiago de Chile, 15-2 hoog C. www.santiagohosteleria.com/bandeira/, email: hostalbandeira@gmail.com en tel./fax: 981 596393

Via de stadsplattegrond van Santiago, die we bij het Pelgrimsbureau hebben gekregen, rijden we zonder problemen naar het adres waar we moeten zijn. Om 15.45 uur bellen we aan en we worden door de Franssprekende eigenaar vriendelijk ontvangen. Hij is zeer hulpvaardig. We praten wat met hem en zijn vrouw. We vragen de dingen die we moeten weten. Hij wijst onze kamer die netjes en schoon is. Eigenlijk het hele pension is smetteloos schoon. Alles tot in de puntjes verzorgd. We installeren ons. We kijken nog even televisie vlak voordat we vertekken naar het Transportbedrijf Soetens. Door een orkest wordt op één van de zenders de BOLERO van Ravel uitgevoerd. Voor de mensen die mij echt kennen weten wat dat voor mij betekend. Heel bijzonder:

"Aankomen in Santiago de Compostela, terwijl de Bolero van Ravel wordt uitgevoerd!!!!!!"

Om 18.00 uur gaan we richting het vervoersbedrijf, dat onze fietsen en bagage naar Nederland zal transporteren. We worden zeer goed geïnformeerd en we spreken met de man af, dat we de fietsen maandagmiddag zullen brengen, zo rond 16.00 uur. We wandelen vervolgens met behulp van de stadsplattegrond richting het oude centrum. Drinken onderweg nog wat. Bij wasserette/lavanderia AXINA (adres: Ramón Cabanillas 1, Santiago, tel.: 981 591 232) maak ik een afspraak voor de volgende dag om mijn was te laten doen. Ik kan er al om 08.30 uur terecht. We lopen door Compostela, het is ruim 30 graden, terrassen en restaurants zitten barstensvol. Op het plein voor de kathedraal worden we door een man in originele Tuna-kledij aangesproken met de "dwingende" vraag of we maar even een CD willen kopen. Terwijl de man zijn verhaal doet kijk ik eens goed naar alle speldjes en andersoortige uitmonsteringen op zijn Middeleeuwse kledij. Ik stel de man vervolgens de vraag: "U draagt authentieke Middeleeuwse kledij; hoe is het dan mogelijk, dat je deze kleding ontsiert met speldjes en badges van PLO-vrij; de ETA; en andere onafhankelijkheidsbewegingen?" De man was echt niet blij met deze vraag/opmerking en was dus ook meteen klaar met zijn (verkoop)verhaal. We lopen op het gemak terug naar het pension. We zeggen niet veel tegen elkaar, want de sfeer van de stad, de straat, het publiek, de pelgrims etc. zeggen en doen genoeg met ons. Nic gaat om 22.45 uur naar bed. Ik om 23.30 uur na in het dagboek te hebben geschreven. De komende dagen zullen onbetaalbaar mooi voor mij worden, bedenk ik me, als ik tevreden en voldaan in bed kruip.

Dag 39: 04 september 2007.

Dag 39: Dinsdag 04 september 2007. Dagafstand: 83,63 km. Temperatuur: 13 tot 28 graden Celsius. Fietstijd 5 uur 37 minuten. Gemiddelde snelheid 14,88 km/u. Hoogste snelheid 60,67 km/u. Slecht geslapen vanwege het feit dat een Italiaanse vrouw de hele nacht van ons (van mijn snurken dus) last heeft gehad. Ze schijnt geprobeerd te hebben mij te wekken om zodoende te bereiken dat ik niet meer zou snurken. Ten einde raad is ze toen maar naar een andere kamer gegaan. Daarna is ze toch maar weer in het bed boven mij gekropen en toen ik opstond lag ze in diepe coma dus. Ik persoonlijk heb er niets van gemerkt. Nic ook niet. Het hele verhaal hoorde ik van het Oostenrijkse echtpaar. Om goed 07.30 uur zijn we weg uit de herberg, richting stad, dus bakker en bank. Diverse banken zijn ons weer niet terwille. De geldautomaten ook niet. Uiteindelijk na veel gepraat toch geld gescoord bij een bank met een geweldig service-gevoel. Als ik in Nederland ben, ga ik toch eens met VISA bellen om het probleem voor te leggen!!!! Uiteindelijk stappen we om 09.30 uur op de fiets, nadat Nic ook geld gescoord heeft. De laatste spreekwoordelijke loodjes/kilometers zijn zwaar en wat ik gisteren al enigszins merkte, zette zich vandaag voort. Pijn aan mijn zwakke, meest kwetsbare rechter knie. Wellicht een beginnende slijmbeursontsteking. Morgen slechts 50 kilometer naar Santiago. Mag dus met wat medicatie echt geen probleem zijn/worden. Ik bel nog met Alice om advies, die het met mij volledig eens is. Gewoon doorgaan dus.

De Spanjaarden wisten dus ook dat Maarten Lautenslager naar Galicië zou komen in 2007 en ter ere daarvan werden een dorp en een viaduct naar hem vernoemd.

We ontmoeten diverse mensen, waaronder een Helmondse man (67 jaar), die het meest in het oog valt. Hij fietst met zijn zoon en diens vriend. Erg fascinerend verhaal. Heeft enkele jaren gelden een zoon verloren na een lang slepende ziekte. Heeft daarna vervolgens een begin gemaakt om de Camino te gaan fietsen, maar heeft toen zelf in Chârtres moeten afhaken vanwege medische problemen. Ondergaat vervolgens zelf een hartoperatie en rijdt nu enige jaren later weer de Camino. Is dus dit jaar begonnen in Chârtres. Rijdt zijn eigen tempo en ondervindt tot dusverre geen problemen. Heel moedig en erg bijzonder zo'n prestatie. Aangekomen in Arzúa gaan Nic en ik op zoek naar een restaurant, nadat we uitgebreid gepimpeld hadden met de Helmonders. We zijn allebei al goed in de "olie"!!!! Na het eten is dat dus niet minder. Nic zoek eigenlijk meteen zijn bed op, terwijl ik nog het één en ander aan het reisverslag toe vertrouw, voor zover dat nog gaat. De lichamelijke vermoeidheid, na een aantal weken fietsen slaat toe, en een paar alcoholische versnaperingen doen hun werk en slaan als een "bom" in. Slapen zal ik doen als een roosje!!!! Voor ik naar bed ga verzorg ik mijn knie en zorg ik dat ik in een stabiele houding slaap. Hoe mijn knie zich zal houden, zie ik morgen dus wel. Ik hoop het beste ervan.

Dag 38: 03 september 2007

Dag 38: Maandag 03 september 2007. Dagafstand: 59,68 km. Temperatuur: 14 tot 34 graden Celsius, zon en windstil. Fietstijd: 3 uur 51 minuten. Gemiddelde snelheid 15,44 km/u. Hoogste snelheid: 59,52 km /u. Ik heb de wekker om 07.00 uur gezet, want eerder mag er niet opgestaan worden van de pensionbaas en zijn vriend/partner/kok/huisgenoot. Nic vindt beide heren "akelige" mensen. Mijns inziens zijn ze niet anders dan andere normale samenwonende mensen!! Inderdaad worden we om 07.00 uur op originele wijze gewekt met een zeer mooie uitvoering van het Avé Maria, gezongen door een onbekende uitvoerende, doch vreselijk mooi, gevolgd door andere populair/ klassieke muziek. Bijzondere ervaring. We genieten van een lekker Spaans ontbijt met dezelfde tafelgenoten als de vorige avond. We constateren, dat we op 14 kilometer na, 2 dagen voor op schema liggen. Vandaag zien we wel hoeveel en hoever we zullen gaan fietsen. Nog minder dan 200 kilometer te gaan naar Santiago de Compostela. We verwachten nog 3 dagen van ongeveer 60 kilometer te maken. We rijden vandaag dus minimaal 60 kilometer en beklimmen de laatste bergen van boven de 1000 meter en rijden dan vervolgens de Spaanse provincie Galicië binnen. Ons doel is dan nagenoeg bereikt en alles verloopt vooralsnog voorspoedig. We zitten om 08.30 uur weer op de fiets. We moeten meteen klimmen, stukken 8 tot 10%. We beklimmen de Puerto Fedrafila (1100 meter),

Cebreiro.....................................1300 meter;

Alto San Roque.........................1270 meter.

Alto de Poio...............................1335 meter.

Zowat om 12.00 uur hebben we het laatste hoogste en hoogtepunt van de Camino gehad. Op de top van deze laatste berg spreekt een Duits sprekende man mij aan. Hij vraagt me of wij de Camino fietsen en vraagt waar we vandaan komen. De man vertelt me, dat hij uit Dortmund komt en ook de Camino doet, maar alleen en dan per auto. Ik denk, eigenlijk te voorbarig, dit is dan toch geen pelgrim. Maar al gauw blijkt dat de man de Camino in het verleden op een traditionele had willen volbrengen, maar dat hartproblemen dat verhinderden. Hij heeft sinds korte tijd een ruilhart en wil op deze manier zijn droom, de Camino, alsnog ten uitvoer brengen. In Samos doe ik mijn laatste brief aan Alice op de post. Nic wacht op mij voor de deur/het terras van een restaurantje. We maken maar gelijk gebruik van de gelegenheid en we eten voor 10,00 Euro p.p. een "menu del dia". Onderweg kijken we doorlopend uit naar een bankinstelling, want met de ervaring van Sto. Domingo de la Calzada willen we het niet riskeren dat één van onze nieuwe VISA-kaarten door een "hapgrage"geldautomaat wordt ingeslikt. We vinden een bank (Banco Pastor) die open is. De bankmedewerker vertelt in gebrekkig Frans, dat hij ons niet kan/wil helpen en verwijst ons naar een andere bankinstelling (Banco Galicia), die we vervolgens niet vinden. Om 14.30 uur komen we in Saria aan en na een kwartier zoeken hebben we het bureau voor toerisme gevonden, wat uiteraard niet open is. Tot onze verbazing staat de herberg die we zoeken ernaast. Herberg "A Pedra" (15 bedden) en 6,00 Euro p.p.p.n. Zeer goed verzorgd!! Na douchen en bellen etc. nemen we één, twee pilsjes in het naburige café. Het zijn echte halve liters; "hebben we gewoon nodig, want we verliezen veel vocht tijdens het fietsen, vinden we zelf dus!!!!????" We ontmoeten een Oostenrijks echtpaar, beiden ook al dik in de zeventig, die dit jaar een gedeelte van de Camino, van Burgos naar Santiago, lopen. Het is hun laatste gedeelte van hun Camino, waar ze inmiddels ruim 10 jaar over hebben gedaan. Vijf Spaanse vrouwen logeren ook in de herberg, die lopen de Camino zonder bagage. De bagage wordt voor hen telkens per auto naar de volgenede herberg vervoerd. Eén van de vrouwen spreekt goed Engels en via haar vraag ik aan de herbergier of we onze fietsen vannacht in de herberg mogen parkeren. Ze heeft het zo geregeld. Na 22.00 uur mogen we de fietsen binnen zetten. Rond 18.00 uur bel ik nog even naar Alice, voor wat adressen, want de adreslijst die ik klaar had liggen voor mijn vertrek ben ik vergeten mee te nemen. Sicco Steenhuisen (de huisarts) en Bas van Herk (de fietsenmaker) stuur ik zondermeer een kaart uit Santiago. Hebben ze beiden dik en dwars verdiend. Nic en ik besluiten morgen naar Arzúa te fietsen ongeveer 50 kilometer vanaf Santiago, zodat we daarna op de laatste fietsdag op tijd kunnen aankomen en relaxed de laatste kilometers kunnen fietsen. We wandelen nog even Saria in om een bank te zoeken. Morgenvroeg om 08.30 uur is de bank open. Onderweg eten we nog een warm stokbroodje kam/kaas met koffie/thee. Teruggekomen bij de herberg, zit er de Engelsman (uit Newcastle, na later bleek) op mij te wachten, die ik 's-middags geholpen heb met het vinden van een camping. Hij wil mij als dank een pilsje aanbieden. Met de man gesproken en hij vertrelt met 2 honden, een fiets met trailer, op pad te zijn. Maar hij heeft ook nog een auto (Triumph 2500 uit 1972) en een caravan bij zich. De man is erg blij, omdat hij weer eens sinds een week of 4 een goed gesprek kan voeren. Overal is hij met zijn honden, niet toegelaten, weggejaagd, niet geaccepteerd of geweerd. Typisch Spanje dus. Even later schuift het Oostenrijkse echtpaar ook aan. De Engelsman is zo blij en geeft het ene na het andere rondje!!!. We accepteren 2 comsumpties om vervolgens hem duidelijk te maken dat het wat ons betreft voldoende is en danken hem voor zijn vrijgevigheid. Om 20.30 uur bel ik met het reeds door mij gereserveerde pension in Santiago de Compostela met de vraag of we 2 dagen eerder kunnen arriveren. Het blijkt dus geen problemen op te leveren. We hebben dus gewoon weer geluk!! We danken de apostel Jacobus wederom. We zullen dus van 5 september tot en met 10 september in Santiago verblijven. Geeft, mij althans, een goed gevoel dus. Om 21.30 uur gaan we naar onze kamer, maar zetten eerst nog de fietsen binnen. We schrijven ieder nog wat en gaan daarna naar bed.

Dag 37: 02 september 2007.

Dag 37: Zondag 02 september 2007. Dagafstand: 94,20 km. Temperatuur: 18 tot 34 graden Celsius. Fietstijd 5 uur 56 minuten. Gemiddelde snelheid 15,87 km/u. Hoogste snelheid 52,58 km/u. Na het gebruikelijke ontbijt vertrekken we om ongeveer 08.30 uur richting El Ganso. Vandaag passeren we ook Cruz de Ferro, één van de hoogtepunten van de Camino. Eerst volgen we het voetgangerspad, hetgeen ook geschikt is om te fietsen. We rijden o.a. de lopers voorbij, die in de herberg in Murias de Rechivaldo hebben geslapen. De klim naar Cruz de Ferro is begonnen en valt uiteraard achteraf gezien wel mee, maar als je aan het klimmen bent dan ............. Er moet natuurlijk wel ingecalculeerd worden, dat we al meer dan 2500 kilometer in de benen/kuiten hebben.

Bij Cruz de Ferro maken we foto's en ik laat uiteraard mijn steen, meegenomen uit Veldhoven, achter. Het hele ritueel, met de onderliggende gedachte, geeft een gevoel opperste voldoening!!!! Nic "tovert" plotseling ook een steentje tevoorschijn en laat dat ook achter. De afdaling is inderdaad, zoals voorspeldt, erg steil en gevaarlijk. Bij een snelheid van 55 km/u knijp ik echt in de remmen, anders zijn de bochten echt niet te nemen. We rijden vervolgens naar Ruitelán, hetgeen naar wens verloopt. De passage van Ponferrada, waar we een broodje eten, en Villafranca del Bierzo is een fluitje van een cent zogezegd. We bereiken na ruim 90 kilometer, om 16.30 uur Ruitelán.

De ontvangst is wat minder, naar de mening van Nic, maar na het avondeten (wortelsoep / salade / spaghetti) is dat erg snel vergeten. In de herberg hebben we geen ontvangst met onze mobiele telefoons. We moeten buiten ongeveer 100 meter naar links of naar rechts de straat in lopen. Eén en ander in verband met ongelukkige plaatsing van de zendmasten tussen de hoge bergen, zo vertelt de pensionbaas. We eten samen met een Zwitsers echtpaar en een Spaanse stelletje. Daarna gaan we live voetbal kijken in de plaatselijke kroeg/bar. (VillaReal - Real Madrid, uitslag 0-5), Real Madrid met o.a. Ruud van Nistelrooij, Wesley Sneijder en Royston Drenthe. Zo rond 23.30 uur ga ik naar bed. Nic had al eerder de pijp aan Maarten, niet aan mij dus, gegeven en is zo rond 22.00 uur naar bed gegaan! Morgen is er weer een dag.

dag 36: 1 september 2007.

Dag 36: Zaterdag 1 september 2007. Dagafstand: 83,22 km. Temperatuur 10 tot 28 graden Celsius. Fietstijd: 4 uur 48 minuten. Gemidelde snelheid: 17,33 km/u. Hoogste snelheid 48,86 km/u. Om 07.15 uur opgestaan en ingepakt en om 08.00 uur aan het ontbijt. Uitgebreid voor Spaanse begrippen en slechts voor 2,50 Euro p.p. De herbergierster schuift even later aan en ontbijt met ons. We hebben een geanimeerd gesprek. Ze adviseert ons niet in de herberg in Hospital de Obrigo te overnachten, maar in de herberg te Murias de Rechivaldo. Ze belt om voor ons een reservering te maken, maar ze krijgt geen kontakt. Aangezien het niet zo druk is langs de Camino zal de overnachting daar geen probleem zijn. We vertrekken om 08.30 uur bij een temperatuur van 10 graden Celsius richting Léon.

Léon is een geweldig mooie stad. In de kathedraal halen we een stempel. Zo rond 09.30 uur is het relatief rustig en de winkels openen net hun deuren. Een heerlijke relaxte sfeer. De zon verwarmt voorzichtig de stad. Op straat word ik aangesproken door een Duits sprekende man met de vraag of ik hem kan helpen, want hij is bestolen?!?!? Hij is erg schamel gekleed en zo te zien niet echt een toerist, maar eerder een adspirant zwerver. Ik verwijs de man naar de politie en/of het Duitse consulaat/ambassade. De man reageert boos op mijn antwoord en loopt vloekend door. Geen succes dus voor hem!! Ik koop nieuwe batterijen en een digitale fotokaart voor mijn foto-toestel. De batterijen heb ik nodig omdat mijn batterij-lader enige dagen geleden is ontploft. Kan ik weer verder met foto's maken. Op het kerkplein ontmoeten we een Nederlandse man genaamd Jan Hendriks uit Arnhem, die op de fiets aan de terugweg bezig is naar Nederland. Hij zit er zogezegd "helemaal door". De weg terug valt hem zo zwaar, dat hij overweegt om per trein vanuit Léon terug te reizen. Hij is dan op tijd terug voor de geboorte van zijn eerste kleinkind over ongeveer 14 dagen. We leven met hem mee en wensen hem sterkte. Via de route, en na éénmaal verkeerd gereden, verlaten we Léon richting Astorga, waar we even wat foto's maken van de kerk die door architekt Gaudi is gebouwd.

Onderweg kopen we fruit (appels, bananen en druiven) voor de lunch. Zo rond 17.15 arriveren we in herberg "Las Agedas" in Murias de Rechivaldo, waar in totaal 9 pelgrims verblijven. Een Amerikaans echtpaar uit de staat New York, bij de Canadese grens, een Canadees echtpaar (uit Quebec) een Fransman en een Duitser met zijn dochter. Deze dochter blijkt beleidsmedewerkster te zijn bij het Milieubureau van de Verenigde Naties in Rome. Kortom een gemêlleerd mondiaal gezelschap. Mooie verhalen al dan niet persoonlijk, doch onderhoudend en verrijkend.We eten gezamenlijk van 19.00 uut tot 21.30 uur. Een geweldige ervaring!! De herberg is echt aan te bevelen. Dus weer een "aanrader"!!Overnachting, diner en ontbijt voor 15,00 Euro p.p. Alle faciliteiten zijn van een hoog niveau. Het is verbazingwekkend, dat alles voor die prijs. Rond 23.00 uur ligt iedereen in bed en slaapt als een roosje. Nadat ik een brief aan het thuisfront heb geschreven, ga ik ruim na 00.00 uur ook naar bed.