De mis is er één met 13 heren (priesters). Er wordt Spaans , Catalaans, Engels, Duits, Italiaans, Frans en Hongaars gesproken. Internationaal dus. De kerk blijkt uit te puilen als ik echt eens goed rond kijk. Na de zegening wordt er dan daadwerkelijk met het wierooksvat gezwaaid. Het is zeer spectaculair. 
De Braziliaanse vrouw naast me pakt mijn hand en mompelt zacht in het Engels: "Thank you, stranger!" De tranen staan in haar ogen. Ik kijk haar aan en lach als de welbekende boer met kiespijn. Het is een zeer vreemde gewaarwording en ik weet met de situatie even geen raad, maar tegelijkertijd een heel mooie ervaring dus!!! Zeer bijzonder dus!!!
De hele "zwaaipartij" duurt slechts 10 minuten. Daarna foto's met de betalenden (VIP-treatment dus). Na de dienst is de kathedraal in een mum van tijd leeg. Het centrum van de oude stad Santiago stroomt vol danwel voller. De terrassen vullen zich. Wij doen er driftig aan mee en gaan vervolgens eten bij het restaurantje Carpe Diem, waar we enkele dagen gelegen ook gegeten hebben. Nic en ik praten over de dingen van alle dag. We blijken echt verschillende inzichten te hebben, maar in pincipe denken we over het algemeen hetzelfde, maar dan ook echt vanuit een andere maatschappelijke invalshoek zoals, milieu, opvoeding, opvatting en vooral beleving. Kortom de mens is gelijk maar toch uniek!!
Na het eten gaan we elk ons eigen weg. We geven elkaar de ruimte. Nog 75 uur en we zijn in Eindhoven. We tellen beiden af!! Vandaag zijn we precies 6 weken samen onderweg!!
"Armoede" en "Eenzaamheid".
Gedurende de momenten, dat ik door de stad dwaal, op diverse momenten, zie ik ook de armoede en eenzaamheid van mensen in de vorm van passief, maar ook aktief bedelen bij de kerken en op openbare plaatsen. Mensen die zich op één of andere wijze uitzonderlijk kleden, uitdossen en zich ook als zodanig gedragen. Ze hebben wel of geen dieren (honden/katten of vogels) bij zich. Ze laten zich fotograferen en vragen/bedelen vervolgens om geld.
Overdag liggen de zwervers in de parken in de schaduw en 's nachts in slaapzakken tussen lege bierblikken/-flessen en/of wijnflessen. Hun honden zijn waaks. Oude mannen en vrouwen zie je doorlopend scharrelen in vuilnisbakken op zoek naar eetbare restanten van de luxe weggooimaatschappij. Het manifesteert zich niet alleen in Santiago, maar ik heb het ook gezien in Geraardsbergen en Doornik in België, in Noyon, Chârtres, Tours en (heel veel) in Lourdes in Frankrijk, maar ook in Logroño, Burgos en Léon in Spanje. Het zijn zowel oude als jonge mensen en ik denk van alle rangen en standen. De levensverhalen, bedenk ik me, van ieder individu op zich, zou een goede drama-documentaire voor de televisie kunnen opleveren.
Ik zie, dat er onder hen, naar mijn mening, ook mensen zijn, die onder valse voorwendsels mensen op het verkeerde been zetten en hen op die wijze geld aftroggelen.
Toch blijft voor mij als een paal boven water staan, dat er in de huidige maatschappij veel armoede is, maar vooral veel eenzaamheid!!
Mensen lijken gelukkig, maar of ze het daadwerkelijk zijn, is en blijft de vraag!! Intens geluk en voldoening.
Om 18.30 uur ben ik weer terug op het plein voor de kathedraal. Groepen lopers/fietsers, individuele lopers/fietsers bereiken hun doel, maken hun droom waar. Ze bereiken Santiago de Compostela. Sommigen, zowel mannen als vrouwen, hebben zich kaal geschoren. Gezinnen met kleine kinderen op hun rug. Bijna iedereen huilt van geluk als uiting, dat ze "het", hun "missie", hun "doel" bereikt hebben.
De tijd, die ik individueel heb doorgebracht in Santiago de Compostela, zal ik blijven koesteren.
Als het me gegeven is, wil ik de Camino nogmaals doen. Het is een geweldige ervaring.
Ik begrijp nu pas wat het "Santiago-virus" is.
1 Camino doen is leren;
2 Camino's doen is weten; en
3 Camino's doen is 100% genieten.
Er zijn 4 Camino's zeggen ze:
De tocht naar Santiago;
De tocht naar Rome; en
De tocht naar Jerusalem.
De 4e tocht is als je de 3 voorgaande tochten hebt gedaan!!
Tijdens één van mijn dwaaltochten door Santiago kom ik langs het bureau van politie. Ik trek de stoute schoenen aan en ga doodleuk om een stempel vragen. Door de dienstdoende politieman wordt vriendelijk duidelijk gemaakt, dat er geen stempels aan pelgrims worden gegeven. (Heel begrijpelijk dus, want er komen meer dan een 1.000.000 pelgrims/toeristen per jaar naar Compostela). Ik vertel de goede man dat ik een collega uit Nederland ben, maar ook een pelgrim ben, die helemaal op de fiets naar Spanje is gefietst.
Dat verandert de zaak plotseling en ik krijg een complete tour door het politiebureau!!!
Maar belangrijker is: Ik krijg de verboden stempel!!!! (voor wat het waard is, maar ik heb hem). Om 20.45 uur ben ik in het pension terug, Nic is er niet. Ik wacht nog een kwartier en ga dan wat eten. Om 22.00 uur is er voetbal op televisie. Ik kijk wel of ik ga kijken naar de wedstrijd Spanje-IJsland. Kan wel een leuk doelpuntenfestijn worden misschien. Ik zie wel.
Nog even met Alice gebeld. Alles gaat goed naar omstandigheden, maar we missen elkaar toch wel. Binnen 72 uur ben ik thuis en daarmee nemen we afscheid van elkaar. We kijken er beiden naar uit.
Rond 22.15 uur is Nic er ook. Ik trakteer hem op bier wat ik gekocht heb. We kijken samen naar de voetbalwedstrijd, uitslag 1-1, en we gaan vervolgens om even na middernacht naar bed.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten