Dag 40: 05 september 2007 Dag van aankomst in Santiago de Compostela.

Dag 40: Woensdag 05 september 2007. Dagafstand 40,62 km. Temperatur 13 tot 34 graden Celsius. Fietstijd 2 uur 24 minuten. Gemiddelde sneld 16.92 km/u. Hoogste snelheid 51.12 km/u. Vandaag de laatste etappe van Arzúa naar Santiago de Compostela. We staan om 07.30 uur op en doen ons dagelijkse ritueel. Het is toch wel een speciale dag. Nadat we reisklaar zijn ontbijten we in het cafeetje naast de herberg. Koffie met voor de verandering maar eens een tosti. Om 08.30 uur beklimmen we onze trouwe makkers (de fietsen dus.....). Gisteren hadden we het er al over gehad om de kortste weg te nemen (N547). Dat vonden we op dat moment totaal geen goed idee, maar al fietsende besloten we het toch maar te doen.

De drang naar Santiago de Compostela!!!!!!!!!

De weg is erg druk met veel vrachtwagens. We moeten dus erg geconcentreerd fietsen. We rijden weer een hoog tempo.Ik voel mij knie niet meer, dankzij een stoot pijnstillers en ontstekingsremmers. Tevens heb ik vanacht met mijn knie op een dekenrol geslapen. Gelukkig pijnvrij!! Bijna in Santiago aangekomen word ik door een voorbij razende vrachtwagen van de weg geduwd. Gelukkig was er een goed begaanbare afwateringsgoot, die ongeveer één meter breed is en niet al te diep. Toch schrik ik er flink van en bedenk me in een flits..........dat zal me toch niet gebeuren op de laatste dag...........één en ander vergezeld van de nodige krachttermen. Een Italiaanse fietser helpt me weer vooruit en vervloekt eveneens alle vrachtwagen op de welbekende luidruchtige Italiaanse manier. Met de schrik vrij gekomen rijd ik verder. Een paar kilometer verder staat Nic me op te wachten bij een rotonde. De rotonde is nieuw aangelegd en de aanwijzigingen komen dus niet meer overeen met de realiteit. We kiezen gelukkig en in overeenstemming met elkaar de goede (N634) richting, eerst via een oud asfaltweggetje en vervolgens langs het vliegveld richting Santiago. Het is bijzonder druk op deze weg en bij het bord Santiago maken we zoals zoveel mensen de traditionele foto en we komen steeds dichter bij ons doel:

"de kathedraal van Santiago de Compostela".

Om exact 11.00 uur zijn we er en allerlei gedachten, emoties en gevoelens nemen van mij bezit.

Eindstand kilometerteller: 9476 kilometer

(effectief gereden 2741 kilometer)

Ik neem het initiatief om Nic te bedanken voor het feit, dat we elkaar veilig naar Santiago hebben gebracht en ik schud hem de hand. Vervolgens bel ik met Alice en collega René van Eijk. Ik laat alles op me inwerken , terwijl Nic door een Nederlands echtpaar wordt aangesproken, die tijdens hun fietstocht vanuit Nederland geen enkele Nederlander zijn tegen gekomen. Ik word door een blonde Noorse vrouw aangesproken, die mij spontaan feliciteert met het behaalde resultaat. Ze vraagt me waar we vandaan komen. Het wordt al gauw een gesprek over "het waarom" mensen uit de hele wereld de Camino doen. Ze blijkt 34 jaar te zijn en IC-verpleegkundige van beroep te zijn. Ze vertelt me spontaan, dat haar 18-jarige zoon enige tijd geleden op zichzelf is gaan wonen en dat dat een goed moment voor haar was een frisse doorstart te maken en de periode van zorg en verplichtingen af te sluiten. De (fiets)Camino vanuit Noorwegen is voor haar dus het sluitstuk. Een zeer indringend en indrukwekkend verhaal. Ze adviseert ons nog naar Finsterra te gaan om de zonsondergang te bekijken. We gaan er wel naar toe, maar we weten nog niet wanneer vertel ik haar. Na zowat een klein uurtje op het plein te hebben vertoefd komen ook de Helmonders aan op het plein. We feliciteren elkaar hartelijk. We gaan daarna meteen naar het Pelgrimsbureau om onze Getuigschriften op te halen. Het is er erg druk, maar gelukkig kunnen we onze fietsen in de hal parkeren onder het toeziend oog van een receptioniste. Na een half uurtje zijn we beiden in het bezit van het fel door ons begeerde getuigschrift,

"het bewijs, dat we de Camino geheel gefietst hebben". Het geeft een goed en tevreden gevoel. We zijn beiden tevreden.

We vinden beiden dat we wel een beloning (lees een drankje) verdiend hebben en nemen daarom een lekker koel biertje op één van de vele terrasjes die Santiago rijk is. Als inmiddels ons tweede drankje geserveerd wordt, komt het Japanse echtpaar voorbij gelopen en zien ons zitten op het terras. Ik nodig ze uit om bij ons te komen zitten en een drankje mee te drinken op het behaalde succes. Na een uurtje nemen we afscheid van elkaar. De vrouw nodigt ons nog uit om naar Japan te komen. Dan kunnen we met haar en haar man de Japanse 88 tempel-tocht fietsen. Ze wonen midden in Tokyo en overnachten is geen probleem, zegt de vrouw. In plaats dat wij het gelag betalen, ik had hen per slot van rekening uitgenodigd, had de Japanse vrouw reeds alles, dus ook alle onze eerdere drankjes, betaald, als dank voor onze vriendelijkheid. Na het afscheid gaan we een vorkje prikken en bestellen een dagmenu, want het is inmiddels al ruim 14.00 uur geweest. We eten op een straatterras en het is echt gezellig druk. Ondertussen koop ik nog wat ansichtkaarten om naar diverse mensen te sturen. Nic doet hetzelfde. We posten de kaarten, zodat deze op tijd, d.w.z. voor onze aankomst in Nederland, bezorgd worden. Vervolgens gaan we op zoek naar het:

Pension R. BANDEIRA, C/. Santiago de Chile, 15-2 hoog C. www.santiagohosteleria.com/bandeira/, email: hostalbandeira@gmail.com en tel./fax: 981 596393

Via de stadsplattegrond van Santiago, die we bij het Pelgrimsbureau hebben gekregen, rijden we zonder problemen naar het adres waar we moeten zijn. Om 15.45 uur bellen we aan en we worden door de Franssprekende eigenaar vriendelijk ontvangen. Hij is zeer hulpvaardig. We praten wat met hem en zijn vrouw. We vragen de dingen die we moeten weten. Hij wijst onze kamer die netjes en schoon is. Eigenlijk het hele pension is smetteloos schoon. Alles tot in de puntjes verzorgd. We installeren ons. We kijken nog even televisie vlak voordat we vertekken naar het Transportbedrijf Soetens. Door een orkest wordt op één van de zenders de BOLERO van Ravel uitgevoerd. Voor de mensen die mij echt kennen weten wat dat voor mij betekend. Heel bijzonder:

"Aankomen in Santiago de Compostela, terwijl de Bolero van Ravel wordt uitgevoerd!!!!!!"

Om 18.00 uur gaan we richting het vervoersbedrijf, dat onze fietsen en bagage naar Nederland zal transporteren. We worden zeer goed geïnformeerd en we spreken met de man af, dat we de fietsen maandagmiddag zullen brengen, zo rond 16.00 uur. We wandelen vervolgens met behulp van de stadsplattegrond richting het oude centrum. Drinken onderweg nog wat. Bij wasserette/lavanderia AXINA (adres: Ramón Cabanillas 1, Santiago, tel.: 981 591 232) maak ik een afspraak voor de volgende dag om mijn was te laten doen. Ik kan er al om 08.30 uur terecht. We lopen door Compostela, het is ruim 30 graden, terrassen en restaurants zitten barstensvol. Op het plein voor de kathedraal worden we door een man in originele Tuna-kledij aangesproken met de "dwingende" vraag of we maar even een CD willen kopen. Terwijl de man zijn verhaal doet kijk ik eens goed naar alle speldjes en andersoortige uitmonsteringen op zijn Middeleeuwse kledij. Ik stel de man vervolgens de vraag: "U draagt authentieke Middeleeuwse kledij; hoe is het dan mogelijk, dat je deze kleding ontsiert met speldjes en badges van PLO-vrij; de ETA; en andere onafhankelijkheidsbewegingen?" De man was echt niet blij met deze vraag/opmerking en was dus ook meteen klaar met zijn (verkoop)verhaal. We lopen op het gemak terug naar het pension. We zeggen niet veel tegen elkaar, want de sfeer van de stad, de straat, het publiek, de pelgrims etc. zeggen en doen genoeg met ons. Nic gaat om 22.45 uur naar bed. Ik om 23.30 uur na in het dagboek te hebben geschreven. De komende dagen zullen onbetaalbaar mooi voor mij worden, bedenk ik me, als ik tevreden en voldaan in bed kruip.

Dag 39: 04 september 2007.

Dag 39: Dinsdag 04 september 2007. Dagafstand: 83,63 km. Temperatuur: 13 tot 28 graden Celsius. Fietstijd 5 uur 37 minuten. Gemiddelde snelheid 14,88 km/u. Hoogste snelheid 60,67 km/u. Slecht geslapen vanwege het feit dat een Italiaanse vrouw de hele nacht van ons (van mijn snurken dus) last heeft gehad. Ze schijnt geprobeerd te hebben mij te wekken om zodoende te bereiken dat ik niet meer zou snurken. Ten einde raad is ze toen maar naar een andere kamer gegaan. Daarna is ze toch maar weer in het bed boven mij gekropen en toen ik opstond lag ze in diepe coma dus. Ik persoonlijk heb er niets van gemerkt. Nic ook niet. Het hele verhaal hoorde ik van het Oostenrijkse echtpaar. Om goed 07.30 uur zijn we weg uit de herberg, richting stad, dus bakker en bank. Diverse banken zijn ons weer niet terwille. De geldautomaten ook niet. Uiteindelijk na veel gepraat toch geld gescoord bij een bank met een geweldig service-gevoel. Als ik in Nederland ben, ga ik toch eens met VISA bellen om het probleem voor te leggen!!!! Uiteindelijk stappen we om 09.30 uur op de fiets, nadat Nic ook geld gescoord heeft. De laatste spreekwoordelijke loodjes/kilometers zijn zwaar en wat ik gisteren al enigszins merkte, zette zich vandaag voort. Pijn aan mijn zwakke, meest kwetsbare rechter knie. Wellicht een beginnende slijmbeursontsteking. Morgen slechts 50 kilometer naar Santiago. Mag dus met wat medicatie echt geen probleem zijn/worden. Ik bel nog met Alice om advies, die het met mij volledig eens is. Gewoon doorgaan dus.

De Spanjaarden wisten dus ook dat Maarten Lautenslager naar Galicië zou komen in 2007 en ter ere daarvan werden een dorp en een viaduct naar hem vernoemd.

We ontmoeten diverse mensen, waaronder een Helmondse man (67 jaar), die het meest in het oog valt. Hij fietst met zijn zoon en diens vriend. Erg fascinerend verhaal. Heeft enkele jaren gelden een zoon verloren na een lang slepende ziekte. Heeft daarna vervolgens een begin gemaakt om de Camino te gaan fietsen, maar heeft toen zelf in Chârtres moeten afhaken vanwege medische problemen. Ondergaat vervolgens zelf een hartoperatie en rijdt nu enige jaren later weer de Camino. Is dus dit jaar begonnen in Chârtres. Rijdt zijn eigen tempo en ondervindt tot dusverre geen problemen. Heel moedig en erg bijzonder zo'n prestatie. Aangekomen in Arzúa gaan Nic en ik op zoek naar een restaurant, nadat we uitgebreid gepimpeld hadden met de Helmonders. We zijn allebei al goed in de "olie"!!!! Na het eten is dat dus niet minder. Nic zoek eigenlijk meteen zijn bed op, terwijl ik nog het één en ander aan het reisverslag toe vertrouw, voor zover dat nog gaat. De lichamelijke vermoeidheid, na een aantal weken fietsen slaat toe, en een paar alcoholische versnaperingen doen hun werk en slaan als een "bom" in. Slapen zal ik doen als een roosje!!!! Voor ik naar bed ga verzorg ik mijn knie en zorg ik dat ik in een stabiele houding slaap. Hoe mijn knie zich zal houden, zie ik morgen dus wel. Ik hoop het beste ervan.

Dag 38: 03 september 2007

Dag 38: Maandag 03 september 2007. Dagafstand: 59,68 km. Temperatuur: 14 tot 34 graden Celsius, zon en windstil. Fietstijd: 3 uur 51 minuten. Gemiddelde snelheid 15,44 km/u. Hoogste snelheid: 59,52 km /u. Ik heb de wekker om 07.00 uur gezet, want eerder mag er niet opgestaan worden van de pensionbaas en zijn vriend/partner/kok/huisgenoot. Nic vindt beide heren "akelige" mensen. Mijns inziens zijn ze niet anders dan andere normale samenwonende mensen!! Inderdaad worden we om 07.00 uur op originele wijze gewekt met een zeer mooie uitvoering van het Avé Maria, gezongen door een onbekende uitvoerende, doch vreselijk mooi, gevolgd door andere populair/ klassieke muziek. Bijzondere ervaring. We genieten van een lekker Spaans ontbijt met dezelfde tafelgenoten als de vorige avond. We constateren, dat we op 14 kilometer na, 2 dagen voor op schema liggen. Vandaag zien we wel hoeveel en hoever we zullen gaan fietsen. Nog minder dan 200 kilometer te gaan naar Santiago de Compostela. We verwachten nog 3 dagen van ongeveer 60 kilometer te maken. We rijden vandaag dus minimaal 60 kilometer en beklimmen de laatste bergen van boven de 1000 meter en rijden dan vervolgens de Spaanse provincie Galicië binnen. Ons doel is dan nagenoeg bereikt en alles verloopt vooralsnog voorspoedig. We zitten om 08.30 uur weer op de fiets. We moeten meteen klimmen, stukken 8 tot 10%. We beklimmen de Puerto Fedrafila (1100 meter),

Cebreiro.....................................1300 meter;

Alto San Roque.........................1270 meter.

Alto de Poio...............................1335 meter.

Zowat om 12.00 uur hebben we het laatste hoogste en hoogtepunt van de Camino gehad. Op de top van deze laatste berg spreekt een Duits sprekende man mij aan. Hij vraagt me of wij de Camino fietsen en vraagt waar we vandaan komen. De man vertelt me, dat hij uit Dortmund komt en ook de Camino doet, maar alleen en dan per auto. Ik denk, eigenlijk te voorbarig, dit is dan toch geen pelgrim. Maar al gauw blijkt dat de man de Camino in het verleden op een traditionele had willen volbrengen, maar dat hartproblemen dat verhinderden. Hij heeft sinds korte tijd een ruilhart en wil op deze manier zijn droom, de Camino, alsnog ten uitvoer brengen. In Samos doe ik mijn laatste brief aan Alice op de post. Nic wacht op mij voor de deur/het terras van een restaurantje. We maken maar gelijk gebruik van de gelegenheid en we eten voor 10,00 Euro p.p. een "menu del dia". Onderweg kijken we doorlopend uit naar een bankinstelling, want met de ervaring van Sto. Domingo de la Calzada willen we het niet riskeren dat één van onze nieuwe VISA-kaarten door een "hapgrage"geldautomaat wordt ingeslikt. We vinden een bank (Banco Pastor) die open is. De bankmedewerker vertelt in gebrekkig Frans, dat hij ons niet kan/wil helpen en verwijst ons naar een andere bankinstelling (Banco Galicia), die we vervolgens niet vinden. Om 14.30 uur komen we in Saria aan en na een kwartier zoeken hebben we het bureau voor toerisme gevonden, wat uiteraard niet open is. Tot onze verbazing staat de herberg die we zoeken ernaast. Herberg "A Pedra" (15 bedden) en 6,00 Euro p.p.p.n. Zeer goed verzorgd!! Na douchen en bellen etc. nemen we één, twee pilsjes in het naburige café. Het zijn echte halve liters; "hebben we gewoon nodig, want we verliezen veel vocht tijdens het fietsen, vinden we zelf dus!!!!????" We ontmoeten een Oostenrijks echtpaar, beiden ook al dik in de zeventig, die dit jaar een gedeelte van de Camino, van Burgos naar Santiago, lopen. Het is hun laatste gedeelte van hun Camino, waar ze inmiddels ruim 10 jaar over hebben gedaan. Vijf Spaanse vrouwen logeren ook in de herberg, die lopen de Camino zonder bagage. De bagage wordt voor hen telkens per auto naar de volgenede herberg vervoerd. Eén van de vrouwen spreekt goed Engels en via haar vraag ik aan de herbergier of we onze fietsen vannacht in de herberg mogen parkeren. Ze heeft het zo geregeld. Na 22.00 uur mogen we de fietsen binnen zetten. Rond 18.00 uur bel ik nog even naar Alice, voor wat adressen, want de adreslijst die ik klaar had liggen voor mijn vertrek ben ik vergeten mee te nemen. Sicco Steenhuisen (de huisarts) en Bas van Herk (de fietsenmaker) stuur ik zondermeer een kaart uit Santiago. Hebben ze beiden dik en dwars verdiend. Nic en ik besluiten morgen naar Arzúa te fietsen ongeveer 50 kilometer vanaf Santiago, zodat we daarna op de laatste fietsdag op tijd kunnen aankomen en relaxed de laatste kilometers kunnen fietsen. We wandelen nog even Saria in om een bank te zoeken. Morgenvroeg om 08.30 uur is de bank open. Onderweg eten we nog een warm stokbroodje kam/kaas met koffie/thee. Teruggekomen bij de herberg, zit er de Engelsman (uit Newcastle, na later bleek) op mij te wachten, die ik 's-middags geholpen heb met het vinden van een camping. Hij wil mij als dank een pilsje aanbieden. Met de man gesproken en hij vertrelt met 2 honden, een fiets met trailer, op pad te zijn. Maar hij heeft ook nog een auto (Triumph 2500 uit 1972) en een caravan bij zich. De man is erg blij, omdat hij weer eens sinds een week of 4 een goed gesprek kan voeren. Overal is hij met zijn honden, niet toegelaten, weggejaagd, niet geaccepteerd of geweerd. Typisch Spanje dus. Even later schuift het Oostenrijkse echtpaar ook aan. De Engelsman is zo blij en geeft het ene na het andere rondje!!!. We accepteren 2 comsumpties om vervolgens hem duidelijk te maken dat het wat ons betreft voldoende is en danken hem voor zijn vrijgevigheid. Om 20.30 uur bel ik met het reeds door mij gereserveerde pension in Santiago de Compostela met de vraag of we 2 dagen eerder kunnen arriveren. Het blijkt dus geen problemen op te leveren. We hebben dus gewoon weer geluk!! We danken de apostel Jacobus wederom. We zullen dus van 5 september tot en met 10 september in Santiago verblijven. Geeft, mij althans, een goed gevoel dus. Om 21.30 uur gaan we naar onze kamer, maar zetten eerst nog de fietsen binnen. We schrijven ieder nog wat en gaan daarna naar bed.

Dag 37: 02 september 2007.

Dag 37: Zondag 02 september 2007. Dagafstand: 94,20 km. Temperatuur: 18 tot 34 graden Celsius. Fietstijd 5 uur 56 minuten. Gemiddelde snelheid 15,87 km/u. Hoogste snelheid 52,58 km/u. Na het gebruikelijke ontbijt vertrekken we om ongeveer 08.30 uur richting El Ganso. Vandaag passeren we ook Cruz de Ferro, één van de hoogtepunten van de Camino. Eerst volgen we het voetgangerspad, hetgeen ook geschikt is om te fietsen. We rijden o.a. de lopers voorbij, die in de herberg in Murias de Rechivaldo hebben geslapen. De klim naar Cruz de Ferro is begonnen en valt uiteraard achteraf gezien wel mee, maar als je aan het klimmen bent dan ............. Er moet natuurlijk wel ingecalculeerd worden, dat we al meer dan 2500 kilometer in de benen/kuiten hebben.

Bij Cruz de Ferro maken we foto's en ik laat uiteraard mijn steen, meegenomen uit Veldhoven, achter. Het hele ritueel, met de onderliggende gedachte, geeft een gevoel opperste voldoening!!!! Nic "tovert" plotseling ook een steentje tevoorschijn en laat dat ook achter. De afdaling is inderdaad, zoals voorspeldt, erg steil en gevaarlijk. Bij een snelheid van 55 km/u knijp ik echt in de remmen, anders zijn de bochten echt niet te nemen. We rijden vervolgens naar Ruitelán, hetgeen naar wens verloopt. De passage van Ponferrada, waar we een broodje eten, en Villafranca del Bierzo is een fluitje van een cent zogezegd. We bereiken na ruim 90 kilometer, om 16.30 uur Ruitelán.

De ontvangst is wat minder, naar de mening van Nic, maar na het avondeten (wortelsoep / salade / spaghetti) is dat erg snel vergeten. In de herberg hebben we geen ontvangst met onze mobiele telefoons. We moeten buiten ongeveer 100 meter naar links of naar rechts de straat in lopen. Eén en ander in verband met ongelukkige plaatsing van de zendmasten tussen de hoge bergen, zo vertelt de pensionbaas. We eten samen met een Zwitsers echtpaar en een Spaanse stelletje. Daarna gaan we live voetbal kijken in de plaatselijke kroeg/bar. (VillaReal - Real Madrid, uitslag 0-5), Real Madrid met o.a. Ruud van Nistelrooij, Wesley Sneijder en Royston Drenthe. Zo rond 23.30 uur ga ik naar bed. Nic had al eerder de pijp aan Maarten, niet aan mij dus, gegeven en is zo rond 22.00 uur naar bed gegaan! Morgen is er weer een dag.

dag 36: 1 september 2007.

Dag 36: Zaterdag 1 september 2007. Dagafstand: 83,22 km. Temperatuur 10 tot 28 graden Celsius. Fietstijd: 4 uur 48 minuten. Gemidelde snelheid: 17,33 km/u. Hoogste snelheid 48,86 km/u. Om 07.15 uur opgestaan en ingepakt en om 08.00 uur aan het ontbijt. Uitgebreid voor Spaanse begrippen en slechts voor 2,50 Euro p.p. De herbergierster schuift even later aan en ontbijt met ons. We hebben een geanimeerd gesprek. Ze adviseert ons niet in de herberg in Hospital de Obrigo te overnachten, maar in de herberg te Murias de Rechivaldo. Ze belt om voor ons een reservering te maken, maar ze krijgt geen kontakt. Aangezien het niet zo druk is langs de Camino zal de overnachting daar geen probleem zijn. We vertrekken om 08.30 uur bij een temperatuur van 10 graden Celsius richting Léon.

Léon is een geweldig mooie stad. In de kathedraal halen we een stempel. Zo rond 09.30 uur is het relatief rustig en de winkels openen net hun deuren. Een heerlijke relaxte sfeer. De zon verwarmt voorzichtig de stad. Op straat word ik aangesproken door een Duits sprekende man met de vraag of ik hem kan helpen, want hij is bestolen?!?!? Hij is erg schamel gekleed en zo te zien niet echt een toerist, maar eerder een adspirant zwerver. Ik verwijs de man naar de politie en/of het Duitse consulaat/ambassade. De man reageert boos op mijn antwoord en loopt vloekend door. Geen succes dus voor hem!! Ik koop nieuwe batterijen en een digitale fotokaart voor mijn foto-toestel. De batterijen heb ik nodig omdat mijn batterij-lader enige dagen geleden is ontploft. Kan ik weer verder met foto's maken. Op het kerkplein ontmoeten we een Nederlandse man genaamd Jan Hendriks uit Arnhem, die op de fiets aan de terugweg bezig is naar Nederland. Hij zit er zogezegd "helemaal door". De weg terug valt hem zo zwaar, dat hij overweegt om per trein vanuit Léon terug te reizen. Hij is dan op tijd terug voor de geboorte van zijn eerste kleinkind over ongeveer 14 dagen. We leven met hem mee en wensen hem sterkte. Via de route, en na éénmaal verkeerd gereden, verlaten we Léon richting Astorga, waar we even wat foto's maken van de kerk die door architekt Gaudi is gebouwd.

Onderweg kopen we fruit (appels, bananen en druiven) voor de lunch. Zo rond 17.15 arriveren we in herberg "Las Agedas" in Murias de Rechivaldo, waar in totaal 9 pelgrims verblijven. Een Amerikaans echtpaar uit de staat New York, bij de Canadese grens, een Canadees echtpaar (uit Quebec) een Fransman en een Duitser met zijn dochter. Deze dochter blijkt beleidsmedewerkster te zijn bij het Milieubureau van de Verenigde Naties in Rome. Kortom een gemêlleerd mondiaal gezelschap. Mooie verhalen al dan niet persoonlijk, doch onderhoudend en verrijkend.We eten gezamenlijk van 19.00 uut tot 21.30 uur. Een geweldige ervaring!! De herberg is echt aan te bevelen. Dus weer een "aanrader"!!Overnachting, diner en ontbijt voor 15,00 Euro p.p. Alle faciliteiten zijn van een hoog niveau. Het is verbazingwekkend, dat alles voor die prijs. Rond 23.00 uur ligt iedereen in bed en slaapt als een roosje. Nadat ik een brief aan het thuisfront heb geschreven, ga ik ruim na 00.00 uur ook naar bed.

Dag 35: 31 augustus 2007.

Dag 35: Vrijdag 31 augustus 2007. Dagafstand: 57,30 km. Temperatuur: 10 to 30 graden Celsius. Fietstijd: 3 uur 6 minuten. Gemiddelde snelheid: 18,4 km/u. Hoogste snelheid: 39,04 km/u. Na een uitermate goede nachtrust staan we zo rond 07.30/07.45 uur op, pakken in en we ontbijten vervolgens in de herberg. Alles perfect verzorgd en niets op aan te merken. Aangezien de herberg meteen aan de route ligt hoeven we niet de juiste weg te zoeken. Het gaat voorlopig de eerste 10 kilometer relatief bergaf. Het is koud. We zien de damp van onze adem. De wind steekt op uit het noord-oosten, wat maar zeer zelden voorkomt. We hebben geen moeite de route te blijven volgen. Eén keer ongeveer 200 meter verkeerd gereden. We hebben niet goed gelezen. Dat overkomt ook een Duits stel op hetzelfde punt. Even spreken we met elkaar. Ze zijn van plan in 8 dagen van Biaritz naar Santiago de Compostela te fietsen!!! Een hele klus dus.

In Spanje wist men, dat Nic Kester zou komen in 2007. Er is reeds een dorp naar hem genoemd!!

We besluiten niet in Mansilla las Mulas te overnachten maar door te fietsen naar Puerta Villarente, waar ook een goede herberg te vinden is. Blijkt inderdaad te kloppen (6 Euri p.p.p.n.). Ontbijt moeten we zelf verzorgen. We besluiten vanavond ergens wat te gaan eten. In de herberg ontmoeten we een Duits echtpaar (beiden dik in de zeventig), dat thans de Camino te voet doet. Ze hebben de Camino reeds 2 keer per fiets gedaan. Ze komen uit Dortmund. De man is erg dominant en wil alleen zichzelf horen praten. Zijn vrouw mag niets zeggen van hem!! Ook een manier van samenleven!! Bij de voorbereiding van de komende dagen besluiten we de rustdag in Léon over te slaan en door te rijden. Morgen bijtijds vertrekken en we doen dan Léon op de fiets. Zo ontstaat er ruimte in Santiago de Compostela. De laatste week, nog ruim 400 kilometer te gaan, zal zwaar zijn, want we moeten nog een 3-tal bergen van boven de 1000 meter over. We steken fysiek en mentaal goed in ons vel, dus dat gaat lukken ijs en weder diendende!! Terwijl Nic een middagdutje doet, vraag ik de herbergierster of we eventueel ook in de herberg kunnen eten. Blijkt te kunnen en ontbijten is ook geen probleem zegt ze. We kiezen voor de optie om in de herberg te eten. We eten een uitgebreide salade met stokbrood en een fles (of 2) goede rode Spaanse wijn. Te gek goed en veel te lekker. Na het eten praten we met de herbergierster over de psychologische achtergronden, waarom mensen de Jacobsroute lopen/fietsen. Ze blijkt van Franse komaf te zijn, om precies te zijn uit de Elzas (Colmar). Ze praat honderduit over het runnen van een private herberg en de op hand zijnde uitbreiding van hun herberg. Komend jaar wordt de herberg verbouwd en krijgt het nog meer capaciteit en comfort. In de winter is de herberg ook open. Naast het runnen van deze herberg heeft ze nog een bar in Léon. Haar man handelt internationaal in koeien (im-/export). De dochter van man werkt ook in de herberg. Een familie-bedrijf dus en zo te zien werken ze allen met hart en ziel in het bedrijf. Wederom een heel bijzondere ontmoeting. Een ware aanrader deze herberg en ons inziens zeer goed. Zo rond 23.30 uur gaan we naar bed.